Kijkje in het dagelijks leven in Ecuador

Afgelopen weekend heb ik me weer eens in het huiselijk domein van een lokale familie gewaagd. Ik was uitgenodigd door Gustavo, een van de studenten om samen met hem zijn ouderlijkhuis in Guayaquil te bezoeken. Dus, met de nachtbus vanuit Ibarra naar het zuiden, naar de kust en naar het tropische weer….
Na een vrijwel slapeloze nacht kwamen we ‘sochtends rond een uur of 9 aan in een van de gevaarlijkste steden van het land (niets van gemerkt trouwens, maar ja zo staat Guayaquil nu eenmaal te boek…). Eenmaal thuis bij de familie werden we natuurlijk eerst overladen met heeeel veel eten. Heel voedzaam vooral. Alles is hier gemaakt van bananen (groene, gele, rode, zoete, bittere, je kan het zo gek niet bedenken…). En als het niet van bananen is, is het van mais, opgesmukt met ei en kaas, best lekker eigenlijk! Volgende week heb ik van Gustavo een kooklesje tegoed dus ik zal jullie daar in Nederland laten mee proeven als ik terug ben;) Een hartelijke ontvangst in ieder geval.
Na niet al te lang vertrokken Gustavo en ik met drie bakstenen in onze maag de stad in. Impressie 1: chaos op de weg! De mensen rijden hier als malloten! ‘Als je in Guayaquil kan rijden kan je overal rijden…’ De eerste stop was het leguanenpark midden in de stad, ja je hoort het goed, een park vol met leguanen! Leguanen van misschien wel 1,5 meter lang met staart en al en echt overal, kruipend over de paadjes in het park en boven onze hoofden in de bomen, pas maar op dat er geen op je hoofd poept! Gekke beesten zijn dat, ik kan er naar blijven kijken! Uiteindelijk vervolgden we onze weg richting de boulevard. Guayaquil ligt aan een delta, waar twee grote rivieren bij elkaar komen. Al dat water geeft de stad een heel wijds gevoel en het brengt verkoeling. Langs de promenade vonden we een reeks parken, een Arabische toren, en heel wat monumenten en standbeelden, duidelijk een handelsstad. Als klap op de vuurpijl ontdekte ik een grote driemaster, mat wapperend aan de mast een vlag van SAIL Amsterdam. Dit schip verbind mijn stad met die van Gustavo. Onze grote wereld is toch eigenlijk best klein.
De boulevard bracht ons naar de oudste wijk van de stad, waar op een heuvel heel veel bontgekleurde huisjes zijn neergezet, met als kers op de taart een oude vuurtoren, geschilderd in blauw en wit, de kleuren van de stad. Al genietend van het weidse uitzicht over de stand en de rivier luisterde ik naar al Gustavo’s trotse verhalen over deze stad, zijn vaderland, meer nog dan Ecuador. De eerste stad om bevrijd te worden van de Spaanse bezetters en vervolgens altijd eigenwijs en tegendraads te blijven.
Goed, goed, ik zal jullie verder al te veel details besparen, maar het komt er op neer dat we ons weekend goed hebben gevuld. Met nog meer stadswandelingen, een bezoek aan het historische park aan de andere kant van de rivier. Een soort dierentuin/openluchtmuseum waar alle inheemse diersoorten te bewonderen waren, en een aantal oude gebouwen met traditioneel verkleedde mensen. Ook een bezoekje aan het eiland midden in de rivier mocht niet ontbreken. We doorkruisten de mangroven op een houten pad, op onze gehuurde fietsen, jaja blije Nederlandse benen om op de fiets te kunnen stappen! Op zoek naar de krokodillenboerderij;)
Genoeg te beleven dus! En ook het strand mocht niet ontbreken. Met de hele familie stapten we in de kleine vaalrode auto, op naar de dichtstbijzijnde strand plaats, waar een of andere tante (Gustavo heeft er geloof ik een stuk of 20) een hotel runt. Eenmaal aangekomen bleek dat het hotel voornamelijk wordt bewoond door familieleden die ‘komen helpen’. Nu, vlak na de aardbeving zijn er ook weinig andere gasten te verwachten. Het eerste wat me opviel aan deze familie bijeenkomst was dat, zoals Gustavo me al had verteld, iedereen hier constant tegen elkaar schreeuwt. Meer uit enthousiasme dan uit woede, maar wel apart om te zien. Tweede punt; er worden voortdurend grappen gemaakt, eerst om familieleden en bekenden die niet aanwezig zijn belachelijk te maken en daarna elkaar. Uiteraard kreeg Gustavo ook heel wat opmerkingen over ‘het leuke meisje wat hij had meegenomen’. Arme jongen. Hij is homo, maar te bang om dat aan zijn familie te vertellen, van hen durft hij geen begrip te verwachten. Enfin, het werd een namiddag vol zon, strand, kokosmelk van de boom in de tuin en jaja eindelijk weer eens een zonsondergang boven zee… Genieten dus! Je mag geloven dat ik na twee dagen met een heel voldaan gevoel en een hele volle buik weer in de bus stapte, om een halve nacht alle mede passagiers wakker te houden door het geklets en gegiechel van Gustavo en mij; “Gay betekend niet voor niets vrolijk…”, aldus meneer… Een heleboel mooie herinneringen rijker ben ik eenmaal terug in Ibarra maar lekker in bed gestapt, in plaats van op de bus naar Yachay. Morgen weer….
Weer aan de slag met mijn onderzoek. Ondertussen heb ik zo veel informatie verzameld dat ik het gevoel begin te krijgen dat ik er in verdrink… Maar ik ga nog door. Deze week is mijn klas van ondertussen 24 studenten druk voor mij aan de slag om aantekeningen te maken van de ruimtelijke verdeling van de honden op campus, het gedrag van de honden en de interactie tussen honden en mensen. Belangrijke informatie die kan aantonen welke bijzondere, bijna familiale band er ontstaan is tussen mens en dier. De hele week zie ik vanuit mijn kantoor duo’s studenten voorbij komen met notitieboeken en camera’s. Ze zijn druk aan de slag om mijn onderzoek voor mij te doen… Een andere groep heeft zich gestort op het uitvoeren van survey ’s in naburig stadje Urcuqui. En ik? Ik sta twee keer per week voor de klas, om les te geven over onderzoeksmethoden en hoe je een academisch paper schrijft. Juf Lucille…. Het bevalt me wel eigenlijk. Wellicht sta ik nog wel eens voor het eggie voor de klas.
Ik had het zelf niet verwacht, maar ik ben echt van het onderwerp van mijn onderzoek gaan houden. Hoe onbenullig het ook klinkt om over straathonden te schrijven, hier is dat een thema wat de studenten werkelijk aan het hart gaat. Alle bedankjes voor mijn werk en het enthousiasme van iedereen die ik bij mijn onderzoek betrek, maken mijn werk meer dan de moeite waard. En als ik er straks in slaag om echt een verandering in gang te zetten hier, is dat meer beloning dan welk cijfer ik ook voor mijn stageverslag mag krijgen. Niet alleen om de honden een beter leven te geven, ook om de communicatie tussen student, autoriteit en lokale bevolking te verbeteren, net als het zelfvertrouwen van de studenten, door ze de middelen aan te reiken om zelf hun problemen op te lossen. Wat begon als een probleem wat me nogal simpel in de oren klonk, blijkt een veel uitgebreider proces in gang te zetten. En ik ben er trots op dat ik daar aan bij mag dragen!
Verder zijn mijn dagen in Ibarra best geroutineerd. Iets te geroutineerd. Ik ben het kantoorwerk ook wel weer zat aan het worden al vind ik het wel leuk om mee te maken. En ik vind het heel leuk om voor de klas te staan en steeds meer contact met de studenten op te bouwen. De dankbare reacties voor mijn onderzoek die blijven toestromen zijn een mooie motivatie. En dan ‘savonds is het tijd voor feest;) Eerst lekker sporten (jaja) en dan Ibarra verkennen. Genoeg plekken om iedere avond een ander cafétje te ontdekken tot nu toe... Gisteren ben ik met date Mario naar een nogal Europees aandoend maar heel knus café geweest, met balkonnetjes waar je over de stad kan uitkijken. Heel leuk gaat dat hier: als vrouw betaal je nooit wat; "Thank you for the drinks" "Thank you for being here with me...." Niets mis mee die macho cultuur;)
Aan de ene kant heel gestructureerd leven dus en aan de andere kant is ook iedere dag weer anders. Morgen avond komen er een aantal collega's langs om wijn te drinken op mijn dakterras... En in het weekend is er altijd wel een tripje te maken, tot nu toe ieder weekend weer een nieuwe plek ontdekt.
Nou dat dus... Genoeg om van te genieten! Jippie!:)