Afsluiting van een prachtavontuur

Ik zit op het vliegveld in Guayaquil, een stad in het zuiden van Ecuador, te wachten op mijn vlucht naar Quito. Een overstap van 15 uur. Morgen zal ik na opnieuw 11 uur wachten in Quito via Guayaquil naar Madrid en uiteindelijk naar Amsterdam vliegen. Niet de meest optimale verbinding, maar wel de goedkoopste… En eigenlijk vind ik het wel best. Zo heb ik de tijd om na te denken over alle bijzondere momenten van de afgelopen 5 maanden. Ik kan nog niet echt verwerken dat ik binnenkort weer in Europa ben, maar kan verder ook niet veel meer dan me er aan overgeven en dankbaar zijn voor de herinneringen die ik met me meedraag.
De afgelopen weken heb ik in Peru doorgebracht, samen met dierbare vriendin Julia. Na een betraand afscheid van Mario in de luchthaven van Zuid-Colombiaanse stad Pasto, vertrok ik twee weken geleden om mijn laatste tijd in Zuid Amerika als backpacker door te brengen, in Cusco, de toeristische hoofdstad van Peru. Geen verkeerde keus! In deze stad heb ik ongeveer alle stereotypes die ik had van Peru bevestigd gekregen… Iedere dag en zelfs nacht werd er gedanst, gezongen en muziek gemaakt in de straten en pleinen, door groepen mensen uitgedost in de kleurrijke lokale klederdracht. Wat bleek, we hadden net het geluk om de stad te bezoeken tijdens het jubileum van de stad en tijdens midzomerfeest Inti Raymi, een traditioneel Inca feest, wat nog steeds ieder jaar groots wordt gevierd. Vanuit heel Peru reizen mensen af om op 24 Juni de zomerzonnewende te komen vieren in Cusco. Daar waren wij dus geheel ongepland ook bij betrokken.
Behalve het proeven van alle lokale gerechten en het ondersteboven keren van de ontelbare souvenirwinkeltjes en markten, hebben Julia en ik ons ook gewaagd aan een goed aantal wandelingen door de woeste natuur in de nabijheid van deze veilige toeristenhaven. De dag na aankomst hebben Julia en ik ons ingeschreven voor een vijfdaagse hike, die ons via de Salkantay pas, op bijna 5000 meter hoogte naar de Machupicchu leidde. Een pittige tocht, vooral door het gebrek aan zuurstof op deze hoogte en de barre kou snachts. Bibberend in onze tentjes hebben we een temperatuur van -8 graden overleefd. Maar wat was het het waard!! Na de eerste barkoude nacht (die met 5 lagen kleding en twee slaapzakken eigenlijk wel mee bleek te vallen), waar we om 5 uur sochtends met warme thee voor onze tent uit werden wakkergemaakt, werd de tocht eigenlijk steeds aangenamer. De route voerde met name omlaag, van het rotsige berglandschap, tussen gletsjers en bevroren riviertjes, wandelde we langzaam het regenwoud in. De rest van de route voerde ons door groene, beboste gebieden en velden en langs koffieplantages, waar ik mijn nieuwverworven kennis over het productieproces van koffie kon delen met de enthousiaste en nieuwsgierige groepsgenootjes (we liepen de tocht in een groep van 17 enthousiaste jonge wandelaars). Ook een bezoekje aan de lokale hot springs mocht niet aan het programma ontbreken. Een welkome afwisseling van het wandelen en een dankbaar was moment na een aantal dagen vol zweet en stof en zonder douche…. En als klap op de vuurpijl de volgende dag ziplining uitgeprobeerd; hangend aan een stalen kabel het ravijn over zoeven… Brr griezelig! Maar ook heel gaaf, vooral het laatste stuk, waar we hangend aan een kabel op onze rug, zwevend als ‘supercondor’ naar de overkant vlogen…
En dan oja, ook nog de Machupicchu… Na vier dagen wandelen door de prachtige natuur waren de meesten van ons al blij voldaan genoeg. Maar vooruit dan maar, nog één keer om 4 uur sochtends opstaan om in een donkere stoet de 1642 traptreden naar deze legendarische Inca stad te beklimmen. En wow, opnieuw werden we overweldigd! Niet alleen door de aanblik van deze oude stad die verhuld in de ochtendnevel aan onze voeten lag, maar ook door de overweldigende schoonheid van het omliggende berglandschap. Na een korte rondleiding tussen de ruïnes was het tijd om op ons eigen houtje de omgeving te verkennen en…. Om 10000 foto’s te maken natuurlijk! En om even stil te staan bij het feit dat dit al de zoveelste bijzondere plek is die ik samen met Julia bezoek. Een moment van dankbaarheid voor al die avonturen die we delen en om me te verwonderen hoe vanzelfsprekend het voelt om nu samen hier te staan. Vanzelfsprekend als waren we van hetzelfde hout gesneden. Vaak genoeg wordt ons gevraagd of we zussen zijn, waarna we elkaar altijd fronsend aankijken, op zoek naar de fysieke gelijkenissen die we niet vinden. Die gelijkenis zit aan de binnenkant en maakt ons tot optimale reisgenootjes.
En na dit uitputtende prachtavontuur? Tijd voor meer eten, souvenirs, gesprekken met de sjamaan op de lokale markt, gesprekken met Julia en nog meer gewandel; een dagtocht naar de regenboogkleurige bergen in de buurt van Cusco, door een droog landschap vol kleurige mensen en lama’s met kwastjes aan hun oren… En op de laatste dag een bezoekje aan zoutwinningsplaats Salineras, dit keer zonder gids; Julia en ik helemaal alleen tussen de uitgestrekte graanvelden aan de voet van grillige, besneeuwde bergtoppen. Volmaakte weerspiegeling van alles wat deze prachtige reis voor mij betekend heeft!
En nu klaar om weer naar huis te gaan? Niet echt, want Ecuador is ook heel erg als thuis gaan voelen, dus makkelijk om dat achter me te laten vind ik het niet. Maar deze twee weken in Peru, tussen alle Europese en Noord Amerikaanse toeristen hebben me wel geholpen om te schakelen en voor te bereiden op het leven in Nederland. Ik ga het beleven!
Dankjewel trouwe lezers, voor het volgen van mijn verhaal en het commentaar wat ik van jullie ontvangen heb. Ik vond het fijn mijn verhaal met jullie te delen, en nu ik binnenkort weer in hetzelfde land vertoef hoor ik ook heel graag meer over de stand van zaken in jullie leventjes!
Veel liefs en een dikke knuffel!