What a day, what a night...

Het is maandag vandaag, dat betekend dat het weekend weer voorbij is, dat ik weer vol enthousiasme aan de slag zou moeten zijn met mijn stage en dat ik vol verhalen zou moeten zitten van een fantastisch weekend. Het tweede is absoluut waar, het eerste helaas niet. Of nouja… Afgezien van dat ik me hier prima vermaak, veel interessante mensen heb ontmoet, ontzettend veel leer over de cultuur en politieke situatie van dit land en de gastvrijheid van de Ecuadoraanse mensen, heb ik nog steeds niet echt kunnen beginnen met mijn onderzoek. De 4e versie van mijn onderzoeksvoorstel ligt nu in de wacht bij de autoriteiten die moeten gaan beslissen of dit onderwerp niet te politiek sensitief en kritiek gevoelig is. Al mijn eerdere ideeën zijn met een krampachtige glimlach van tafel geveegd. En dat terwijl ik alleen maar de intentie had om constructieve ideeën aan te dragen over hoe de sociale inclusie en participatie in het ontwikkelingsproces van deze nieuwe universiteit en de bijbehorende nieuwe stad (die nog gebouwd moet worden) verbeterd zouden kunnen worden.
Het is me ondertussen al minstens tien keer door ernstig fronsende gezichten uitgelegd dat het kleinste beetje kritiek op dit project wat Yachay heet door de media uit de context kan worden gehaald en dan tegen het instituut kan worden gebruikt. Eén verkeerd woord van mij zou er dus aan bij kunnen dragen dat het hele miljoenenproject failliet gaat. En bovendien zou ik dan het risico lopen om het land uit te worden gezet, zoals al eerder is gebeurd met Spaanse onderzoekers die hier onderzoek kwamen doen voor hun PhD. Er is hier een heleboel, maar vrijheid van meningsuiting is er in ieder geval niet en persvrijheid ook niet.
Maar genoeg geklaagd. Als alles goed gaat wordt morgen mijn huidige onderzoeksvoorstel goedgekeurd en dan kan ik dan eindelijk echt van start. Tegen die tijd zal ik wat meer details met jullie delen over de doelstellingen van mijn onderzoek. Maar nu eerst een update over mijn fantastische weekend. Of nouja, fantastisch weekend met een bitterzoete nasmaak…
Vrijdag avond zijn Nina en ik naar Ibarra vertrokken om het Ecuadoraanse uitgaansleven eens onveilig te maken. We belandde eerst in een bar waar we kennis hebben gemaakt met een groepje Amerikanen die Engelse les geven op Yachay. Daarna vertrokken we met een deel van de groep en Angel, onze nieuwe Ecuadoraanse vriend, naar een salsa bar. Die avond werd goed voor uren op de dansvloer met een gemêleerde groep mensen in een bar waar verder alleen maar locals waren. Perfecte setting dus. Heb er oprecht van genoten om weer eens mijn salsa moves uit te proberen. Met dank aan de opgedane ervaring met Florianne bracht ik het er nog best aardig vanaf en vriend Angel vond het natuurlijk al helemaal prachtig. “I wanna have a good time with you…” fluisterde hij aan het einde van de avond in mijn oor… “Yea, I think we have had a really good time dancing all together tonight” was mijn ontwijkende antwoord. Enfin, aangezien Angel onze couchsurf host was voor die nacht gingen Nina en Ik wel met hem meer naar huis. Maar, de enige die die nacht bij ons in bed heeft geslapen is het piepkleine jonge poesje die ons bij aankomst in het huis van Angel en zijn familie luid miauwend kwam begroeten. Het arme diertje was duidelijk veel te jong om bij de moeder weg te zijn en claimde al onze aandacht, door vastbesloten langs onze benen omhoog te klauteren en niet meer losgelaten te willen worden. Aiaiai wat n schatteke!
De volgende dag hebben Nina en ik de markt in naburig stadje Otavalo ontdekt. Het is een gigantische markt, vol met souvenirs, kleding, schoenen, groenten, fruit en gefrituurde varkens inclusief kop… Het was oprecht de grootste markt die ik ooit in mijn leven heb gezien, verspreid door de hele stad…
Maar het grootste avontuur van dit weekend was toch wel de wandeling die we zondag hebben gemaakt. Of wandeling, het was meer een klim en klautertocht naar het topje van de Imbabura vulkaan, vlak naast Ibarra. Een tocht met een bijna fatale afloop… Al heel vroeg waren Nina en ik vertrokken, samen met Emily, een Canadees meisje die hier ook als Engels docente werkt. We namen een taxi die ons zo hoog bracht als hij kon komen en zijn toen heldhaftig en een beetje op goed geluk omhoog gaan lopen. Weelderige grasvlakten gingen langzaam over in een veel diversere begroeïng van rotsplantjes in alle soorten en maten en kleuren. Nooit geweten dat op zulke hoogte nog zo veel biodiversiteit voorkomt. De grassige heuvels maakten plaats voor een grillig rotslandschap waar we soms bijna stijl langs omhoog moesten klimmen, door de wolken die ons het ene moment alle zicht ontnamen en het volgende moment openscheurden om een prachtig uitzicht te onthullen over het in de diepte gelegen Ibarra. Het laatste stukje moesten we letterlijk over de kraterrand balanseren, over massa’s losse stenen. Op 4720 meter bereikten we de top. Met trots het hoogste punt waar ik ooit ben geweest, en dat liet zich goed voelen aan onze longen… Alles goed en wel, maar tegen de tijd dat we de top bereikten was het 15:00 uur geweest en waren we al zeker 7 uur onderweg. ‘De terugweg zou wel snel gaan’ zeiden we tegen onszelf, maar iedereen die wel eens een bijna loodrechte wand is afgedaald weet dat dat niet echt sneller gaat dan omhoog klimmen… Enfin, we waren op de top nog een aantal andere mensen tegengekomen dus we waren in ieder geval niet alleen. We spraken met twee van hen, een ecuadoriaans-duits stel, af dat zij ons een lift naar beneden zouden geven. Verder zijn we het grootste deel van de afdaling samen op gelopen. In onze enthousiaste gesprekken verwikkeld, hebben we op een gegeven moment precies de verkeerde afslag genomen, en zijn zo volledig de verkeerde kant op gelopen. Gelukkig kwam de GPS daar op tijd achter om ons, dwars door het hoge gras en de cactussen door, weer de goede kant op te sturen… Een zoektocht door het struikgewas om het rechte pad weer terug te vinden. Dat lukte ook, maar tegen de tijd dat we onze weg weer vervolgden over hetzelfde pad waarover we gekomen waren begon het al aardig donker te worden. Niet getreurd want drie van ons hadden hoofdlampen meegenomen, dus het laatste stukje afdaling legden we sluipend door het donker af. Met Lowa, de prachtige en goedmoedige husky van het stel om ons in de rug te beschermen. Zo bereikten we tenslotte de pick-up truck die ons weer veilig naar beneden reed, naar Esperanza, het dorpje waar in de 70er jaren vele mensen op af kwamen om de magic mushrooms te proberen. Ook Bob Dylan en ManuChao hebben het gastenboek getekend en de laatsten hebben er zelfs een album naar vernoemd. Eind goed al goed? Nee! Want het andere stel wandelaars, wat vlak voor ons uit was gelopen, was niet teruggekeerd naar hun hostel. Toen we bij het hostel aankwamen om navraag te doen stond de brandweer al klaar om met een rescue team de bergen in te trekken om de mensen te gaan zoeken. Het koppel was voor ons uit gelopen en zou op een bepaald punt op ons wachten, maar aangezien wij zelf de verkeerde kant op waren gelopen is er een goede kans dat we elkaar zijn misgelopen. Het andere stel had ook aangeboden ze een lift naar beneden te geven, en uitgelegd waar ze de auto konden vinden. Maar ook daar waren ze niet…. Twee mensen verdwaald in de bergen, zonder eten, zonder water, zonder licht en zonder warme kleren… En dat terwijl ze al die tijd vlak voor ons hadden gelopen. Uiteindelijk is het stel waarmee wij samen zijn afgedaald terug de berg op gegaan om ze te gaan zoeken, samen met een groep brandweermannen en een politie team. Nina en ik hebben een taxi terug naar Ibarra genomen, na te hebben besloten dat het meer oponthoud dan hulp zou brengen om met nog meer mensen de donkere nacht in te gaan en aangezien Nina nauwelijks meer op haar benen kon staan. Pas de avond van de volgende dag kregen we het bericht dat de mensen levend zijn gevonden, in de ochtend! Het stel waarmee wij naar beneden zijn gelopen hebben nog to 5 uur in de ochtend naar ze gezocht. Toch nog eind goed al goed dus. En we zijn weer even goed wakker geschud hoe belangrijk het is om altijd iemand te informeren als je de bergen in trekt (hadden we nu ook gedaan gelukkig), goed voorbereid op reis te gaan en op tijd weer aan de afdaling te beginnen. Als er beschermengelen bestaan hadden we er deze dag eentje bij ons!