Vida Louca

Okee dan, een kersvers verhaal om met jullie te delen, over mijn leven aan het Braziliaanse strand... Er zijn een aantal plekken op de wereld waar ik absoluut mijn hart aan heb verkocht en Brazilië is daar een van... Al heb ik pas een fractie van dit gigantische land gezien...
Zoals de meeste van jullie wel weten logeer ik hier bij een vriend die ik tijdens mijn exchange in Ierland heb leren kennen. Ik ben hier nu iets langer dan een week en al helemaal door zijn familie en vrienden geadopteerd... Hartverwarmend om te ervaren hoe gastvrij ik hier wordt ontvangen en hoe ik, met name voor de vrienden (van vrienden, van vrienden) als een hele bezienswaardigheid wordt beschouwd. De meeste mensen spreken hier geen engels, behalve de jongere generatie en die willen dat dan ook graag met mij oefenen;) Met de moeder van Wanderley, de vriend waar ik verblijf heb ik hele gesprekken met handen en voetentaal en mijn portugees wordt iedere dag beter, vooral omdat ik overal gretig in huis wordt gehaald en al menig portugees lied heb ingestudeerd;)
Aiaiai het lijkt echt een perfect wereldje hier. Ik woon in een condominium, een groot omheind apartementencomplex, compleet met zwembad, gym, wellness, arts room, speeltuin, sportvelden, etc etc etc. Eigenlijk gewoon giga luxe dus, met als excuus dat het hier allemaal erg perigrosso is (gevaarlijk dus). Van al dat gevaar heb ik nog niet zo veel meegekregen gelukkig. Behalve dat er een paar dagen geleden een schitpartij was voor het huis van een van de buren. Niet dat daar verder veel woorden aan vuil werden gemaakt... De mensen keken er niet echt van op of om... Toch wel een beetje anders dan ik gewend ben dus... Gelukkig wordt er goed op mij gepast.. Waar ik ook heen ga, er gaan altijd minstens twee jongens met me mee en er wordt wel 10 keer gewaarschuwd waar ik wel en niet heen kan en wat ik wel en niet moet doen... Ik voel me net een prinsesje hier, beetje afhankelijk dat wel, maar daar kan ik wel om lachen;) Mijn verblijf hier heeft nog het meest weg van een all-inclusive vakantie, op nog geen 50 meter van het strand en met heerlijk eten in overvloed... Dat ik dat nog eens mee mag maken;)
De giga vriendengroep en het locale leven van naar cafetes gaan en naar de kerk en de bioscoop voegen nog een heleboel toe, dus ik begin me al aardig ingeburgerd te voelen;)
Oowja, afgelopen weekend heb ik ook nog mijn verjaardag hier gevierd. Midden in het Braziliaanse carnaval... Samen met Wanderley en een goede vriend van hem waren we afgereisd naar Recife, een stad 8 uur ten noorden van waar ik nu verblijf. En gelijk ook een van de belangrijkste steden in Braziliës carnaval traditie. Geen naakte dansende vrouwen op straat, die heb je alleen in Rio de Janeiro (en 4 dagen lang nonstop op televisie), maar wel een heleboel optochten van vrolijk verkleedde mensen en muziek op straat... Ik heb eigenlijk nog nooit carnaval gevierd, maar ik kan me zo voorstellen dat het er in het zuiden van Nederland soortgelijk aan toe gaat. Alleen is het hier hoog zomer, wordt er overal samba gedanst en lijkt het hele land uitgelopen om in de versierde straten feest te vieren. Recife is een tijdje in Nederlandse macht geweest en er zijn nog heelwat gebouwen die daar aan herinneren. Het is er prachtig en in combinatie met het feestgedruis echt een ervaring om nooit meer te vergeten! Vooral het rock concert op maandag avond, jeetje ik heb nog nooit zo'n mensenmassa bij elkaar gezien, ben nog nooit zo plat gedrukt, maar o wat was het het waard! Veilig tussen de twee mannen in, hand in hand, om elkaar niet kwijt te raken...
Vol uitbundigheid en tegelijk goed beschermd door alle lieve en enthousiaste mensen om me heen, zo dans ik door mijn reisavontuur heen. La vida louca, it's a crazy life, but a good one!