Another trip, another story to share

Na een aantal achtereenvolgende weken in Ibarra, met wat dagtripjes als onderbreking, was het weer tijd voor mij om onbekende oorden te ontdekken. Cuenca deze keer, een stad in het zuiden van Ecuador, waar ik nog niets anders dan positieve verhalen over had gehoord. Cuenca, verkozen tot de ‘beste plaats op aarde om met pensioen te gaan’… Dat is dan ook duidelijk te merken aan het ruime aantal gepensioneerde Noord Amerikaanse koppels. Maar ik kan ze geen ongelijk geven… Cuenca is inderdaad een prachtige stad, met een hele relaxte sfeer. In ieder straatje zijn talrijke restaurantjes te vinden, en op ieder plein een prachtige kerk of kathedraal. Ook wordt de stad doorsneden door twee rivieren, waar menigeen langs de oevers neerstrijkt voor een spel, een goed gesprek of gewoon om een dutje te doen.
Behalve prachtig, is Cuenca ook een hele vriendelijke en veilige stad. Tijdens dit tripje wat ik voor de verandering eens alleen heb ondernomen, heb ik me geen moment onveilig gevoeld. Sterker nog, ik heb heel wat vriendelijke en nieuwsgierige Ecuadorianen ontmoet, waar ik dan mijn steenkolen Spaans eens mooi op kon botvieren. Mijn couchsurfhost uitgezonderd. Ook een Ecuadoriaan, maar dan iemand die zijn leven lang in New York heeft gewoond en vol goede ideeën zit om de technologische vooruitgang van Cuenca en Ecuador in het algemeen te bevorderen. Hij was dan ook een groot voorstander van Yachay en huidig president Correa, de eerste die ik ontmoet heb… Maar genoeg gesprekstof in ieder geval. Ondernemerschap blijft een van de dingen die mij erg interesseert; hoe krijg je mensen in beweging, hoe geeft je ze de kracht en energie om hun leven in eigen hand te nemen en hun dromen waar te maken… Om ambities aan te wakkeren en zelfvertrouwen te creëren… Een thema waar ik nog niet op ben uitgekeken, wie weet leuk materiaal voor mijn volgende stage…
Na een hele dag systematisch ieder straatje van Cuenca te hebben doorkruist en een bezoekje te hebben gebracht aan het uitkijkpunt op een heuvel, een stukje buiten de stad, vond ik het de volgende dag wel tijd voor een dagtripje. Ik heb een bezoek gebracht aan Ingapirca, de grootste Inca ruine in Ecuador en de op één na grootste van heel Latijns America, na Machu Pichu. Deze oude Inca stad en zonnetempel bevinden zich op ongeveer twee uur rijden van Cuenca, in the middle of nowhere, maar de rit was het meer dan waard! Ik denk oprecht dat dit een van de meest inspirerende dagen van mijn reis tot nu toe is geweest. Met name omdat de gids die ons door het complex rondleidde erg veel wist te vertellen over de oude tradities van de Inca’s en de andere volken die sinds duizenden jaren in deze omgeving hebben geleefd.
In het uur dat de rondleiding duurde, en de tijd die ik daarna nog met de gids heb staan napraten, ben ik heel veel wijzer geworden over de manier hoe in deze oorspronkelijke culturen moeder aarde en vader zon of moeder maan werden vereerd. Hoe medicinale planten werden gebruikt om de energie van de aarde in het menselijk lichaam op te nemen, hoe als grootste heiligdom heilige rotsen werden vereerd, op plekken waar de energie van de aarde het sterkst is, hoe in het zaaien en oogsten van de gewassen op het land altijd rekening werd gehouden met de cyclus van de maan, hoe door de hoge priesters wiet werd gerookt om door middel van de rook contact te maken met de hemelgoden en ga zo maar door. Veel dingen klonken mij bekend in de oren; respect voor moeder aarde en leven met het ritme van de maan… In mijn tijd op de Vrije School heb ik daar veel van meegekregen, maar hier voelt het als de bron van deze kennis, van dit diepe respect voor de natuur. Ik kon de energie duidelijk voelen.
Het volk wat in dit gebied leefde voordat de Inca’s binnenvielen, was matriarchaat, vereerde de maan en had dus ook alleen vrouwelijke leiders en priesters. De Inca’s die de zon vereerden hebben hun tempel op dezelfde plek gevestigd als hun voorgangers. Als de verhalen kloppen hebben beiden volkeren daar ruim 50 jaar in vreedzaamheid en respect samengeleefd, tot aan het moment van de spaanse invasie, die beide volkeren volledig heeft getracht uit te roeien. Nu zijn het slechts een aantal nazaten die de kennis doorgeven en de tradities in eren houden. Eén daarvan was onze gids voor deze dag.
Vol met inspiratie en opgeladen door deze prachtige plek en mijn enthousiasme, stapte ik zondag avond weer op de nachtbus, die me om 4 uur ‘s ochtends weer netjes in Ibarra afleverde. Thuiskomen in deze kleine stad vervulde me al met net zo veel enthousiasme en dankbaarheid als het reizen zelf. Ibarra, veilige haven…
Maandag bracht een speciale uitdaging; op zoek naar een verjaardagscadeau voor Mario, tussen de eindeloze marktstalletjes met kitsch, plastic speelgoed en toiletpapier… Een hele tour. Uiteindelijk vond ik in een soort overdekte kledingmarkt, waarvan ik geen idee had dat die bestond, een klein winkeltje wat textiel en porselein bedrukte met foto’s. Hoe cliché ook, het cadeau werd een beker bedrukt met foto’s van Mario en mij, gevuld met caramelito’s, de snoepjes die hij altijd in zijn auto of in zijn zak heeft en waar we altijd grapjes over maken. Goed op gang gekomen heb ik er ook nog maar wat kadeautjes bij elkaar gescharreld voor zijn thesis defence en afstuderen aanstaande woensdag; een Super Mario pet en een fles van de meest afgrijselijke rum, à $1,50; de drank waar menig eerstejaars student zich hoofdpijn aan drinkt… Laatste dag als student voor hem, geniet er van;)
Ik heb me in ieder geval goed vermaakt die ochtend. En de beker met foto’s en snoepjes werd dankbaar in ontvangst genomen later die middag… Verjaardagen gaan hier heel anders dan ik gewend ben. Eigenlijk gebeurt er niet zo veel. Savonds wordt er met de hele familie gegeten, en na het eten krijgt iedereen een glas priklimonade en wordt de jarige door iedereen één voor één toegesproken. Dan wordt er taart gegeten en krijgt de jarige een plastic zakje met een nieuw shirt in zn handen geduwd wat hij dan later in zijn kamer openmaakt. Dat was het weer… Mario vertelde dat zijn moeder twee keer zijn verjaardag is vergeten, om daar pas een aantal dagen later achter te komen… “Natuurlijk was ik daar toen verdrietig om, maar nu realiseer ik me dat het veel belangrijker is om er iedere dag voor elkaar te zijn, niet alleen tijdens iemands verjaardag. Eigenlijk is mijn moeder altijd daar en heeft altijd wat te geven, kleine dingen…” Daar kan ik Mario geen ongelijk in geven.