los últimos días en Ecuador; laatste dagen….
Door: Lucille Kok
Blijf op de hoogte en volg Lucille
10 Juni 2016 | Ecuador, Ibarra
Maar behalve blije, dankbare woorden heb ik ook nog een heel nieuw avontuur met jullie te delen. Het verhaal wat ik ga vertellen is een verhaal van feest en tranen, vernietiging en hoop. Het verhaal van de Ecuadoraanse kust, die ruim een maand geleden zwaar werd getroffen door een aardbeving. Vier dagen lang hebben we in de auto van Mario, samen met zijn neef en diens vriendin, de kust verkend. Van tevoren vond ik het moeilijk om in te schatten wat ik kon verwachten van deze trip en wat we onderweg aantroffen ging dan ook al mijn verwachtingen te boven. Terwijl eigenlijk maar een relatief klein deel van de kust echt zwaar getroffen is, zijn de effecten van de beving eigenlijk overal duidelijk merkbaar. In toeristische stad Tonsupa, waar we onze eerste nacht doorbrachten bijvoorbeeld, was qua fysieke schade aan gebouwen ed. eigenlijk bijna niets te merken. De economische schade daarentegen was des temeer voelbaar. Alle feestelijk versierde barretjes aan het strand waren volledig verlaten. Ook de volgende ochtend, toen we op de lokale markt wilde ontbijten, en prompt minstens tien mensen ons met een menukaart achtervolgde, merkten we duidelijk dat we de enige toeristen in het hele stadje waren. ‘Hier gaat iets fout’, kon ik alleen maar denken. Mensen zijn duidelijk te bang om naar de kust te komen, terwijl daar in het geval van Tonsupa totaal geen aanleiding voor is. Het hele media drama rondom te aardbeving treft deze stad harder dan de aardbeving zelf.
Enfin, nog in de waan dat die hele aardbeving dus wel mee moet zijn gevallen, reden we de volgende dag weer verder naar het zuiden. Het duurde niet lang voordat duidelijk werd dat deze ramp wel degelijk flink om zich heen heeft geslagen in verreweg de armste provincie van het land (waarom zijn het toch altijd de aller armste die het hardst getroffen worden…). Over een weg vol scheuren en gaten passeerden we tentenkamp na tentenkamp. Maar de ernst van de zaak werd pas echt duidelijk toen we een middelgroot stadje inreden, waar werkelijk nog maximaal 20% van de huizen overeind stond. Wat me dan wel weer verbaasde was de opgewekte bedrijvigheid die tussen alle ruïnes plaatsvond. Er was markt aan de gang en overal speelde kinderen of zaten mensen te kletsen of te kaarten voor hun ingestorte huis. Meer nog dan dat de mensen uit de getroffen gebieden hun intrek nemen in de kampen, hebben de meesten hun tent opgezet naast hun eigen ingestorte huis, uit angst om hun grond te verliezen.
Wat me opviel, was dat hoewel er sporadisch een truck met drinkwater, voedsel of kleding passeerde als ‘noodhulp’ voor de slachtoffers, er eigenlijk totaal geen teken was van de wederopbouw van de verwoeste gebieden. Ook het ruime aantal politieagenten die overal rondliepen maken de situatie er niet perse beter op, behalve dat ze het best gezellig leken te hebben met elkaar… Werkverschaffing, maar wellicht niet helemaal aan de juiste personen. Genoeg te bekritiseren! Maar in een gebied waar corruptie zo diep is ingebed kan je zo veel geld sturen als je wil, de kans dat dit terechtkomt bij de mensen die het het meest nodig hebben is klein!
Na ongeveer drie uur rijden lieten we het rampgebied weer langzaam achter ons. Op naar partyoord Montanita! Een heerlijk toeristisch surf dorp, vol restaurantjes en clubs; ‘werelds op 7 na beste beach discotheek wel te verstaan;). Om de feestvreugde te vergroten werd Mario ziek op de avond dat we in Montanita aankwamen… Veel geslapen op het strand dus en een lange wandeltocht voor mij. En ‘savonds met een kop thee de discotheek in, tussen alle trippende mensen… Plezier hadden we toch wel!
Minder plezierig was de terugreis de volgende dag, het hele eind waar we drie dagen over hadden gereden in één keer weer terug… Een rit van ruim 14 uur en Mario met hoge koorts. Zijn neef die de hele nacht niet had geslapen door de LSD tralala kroop dus achter het stuur en ik met knikkende knieën en een zwetende Mario op de achterbank… We hebben het gered, maar wat een dag! En eenmaal terug in het vertrouwde Ibarra was het dan mijn beurt om ziek te worden. Met koorts in bed, vertroeteld door Mario en zijn moeder, met alle kruidenmiddeltjes die ze konden verzinnen om mij beter te krijgen en een heleboel sinaasappels uit de tuin. Gelukt, de volgende dag stond ik weer vrolijk midden in het leven! Was ook niet echt mijn bedoeling om de hele laatste week hier in bed door te brengen… Nee, als ik ga, ga ik in stijl; feestend en wel, dus kom maar op met die goodbye party vanavond!
Veel liefs en de volgende blog verschijnt binnenkort, uit… Peru!:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley