Een beetje meer sjamanisme

Daar zit ik dan, voor me uit te dromen op mijn bed in mijn kleine, zo geliefde kamertje in het centrum van Ibarra. Ik kijk om me heen naar al die waardevolle voorwerpen die zo veel herinneringen met zich meedragen. Mijn versleten kleren in de kast, de sjaal uit India die mijn bed versierd, een bosje bloemen wat Mario heeft meegebracht, de blauwe poncho aan de muur die mama voor mij kocht twee uur voordat ze weer op het vliegtuig naar Nederland stapte, een zelfgemaakte dromenvanger…
Dromenvanger. Geïnspireerd op het sjamanistische ritueel wat ik afgelopen weekend heb meegemaakt. Tua, een vriend van Mario, half Indiaans half Nederlands, nodigde ons uit voor deze ceremonie, bedoeld om de juiste richting in je leven te ontdekken. Een zweethut ritueel wat de hele nacht van zaterdag op zondag duurde, compleet met medicinale kruiden; San Pedro & Ayahuasca. Van mijn lieve hippie vriendjes in Nederland had ik al veel over Ayahuasca gehoord en vervolgens mijzelf heilig beloofd dat nooit te gaan proberen, want ‘dat soort extreme dingen heb ik toch niet nodig om tot inzichten te komen….’ Nu kwam het dus wel op mijn pad en eigenlijk was ik ook wel nieuwsgierig geworden. Vooral omdat dit de plek is waar deze sjamanistische rituelen geboren werden, duizenden jaren geleden. Dit is waar de medicinale planten groeien, dit is waar de traditie, die nu in Europa opnieuw wordt uitgevonden, al die jaren levend is gehouden.
Het ritueel werd een heel bijzondere ervaring. Een nacht vol aandacht en dankbaarheid voor de krachten van de natuur en voorouders, een zweethut (grote, ronde, lage tent met gloeiend hete stenen in het midden, vandaar dat zweet) vol met nieuwsgierige en aandachtige ogen. Volle bak, minstens 30 mensen die allemaal waren gekomen om richting in hun leven te vinden, of, zoals ik vooral uit nieuwsgierigheid. Eigenlijk zat de hele tent vol met Argentijnen, een aantal Colombianen en ik. De enige Ecuadorianen waren de Sjamaan die het ritueel leidde, Mario en de 3 vrienden die hij had opgetrommeld om mee te gaan. Interessant hoe ook hier de traditie aan het veranderen is in een toeristische attractie.
Maargoed, het ritueel dus… Ik kan me niet precies de volgorde van alle onderdelen herinneren. De nacht is me bijgebleven als een droom, vol beelden en klanken, klanken van de rituele trommels en het gezang. Aan het begin van de nacht werden de 'medicijnen’ rondgegeven; een bundel tabaksbladeren om te roken (nat van het spuug van mijn buurvrouw, gatver!), vloeibaar tabakswater om in je neus te stoppen, om alle holtes te reinigen, een heel bittere pasta van een plant met de naam San Pedro (met de prettige bijwerking dat je er van kan gaan overgeven; in het geval van Mario 6 zakjes vol… Mij bleef dat gelukkig bespaard) en een thee getrokken van de Ayahuasca plant. Drie rondes van deze krachtige plantaardige substanties kwamen de kring rond. Daarna werden er extra gloeiende stenen naar binnen gebracht en water om over de stenen heen te gieten, voor extra hitte in de vorm van stoom. Vervolgens werd de tent gesloten, de temperatuur opgevoerd, de trom geroffeld en menig traditioneel lied gezongen. Deze cyclus herhaalde zich verschillende malen tijdens de nacht, terwijl iedereen zijn eigen trancereis doormaakte. Sommige mensen begonnen te huilen, anderen te schudden en sommige mensen (lees Mario) onderbraken met enige regelmaat de vredige stilte met een luidruchtig braken. Lekker die kruiden… En wat mijn ervaring betreft, ik was eigenlijk de hele tijd aan het wachten tot ik gigantisch zou gaan hallucineren, één van de effecten die ik ken van de Ayahuasca plant. Alleen kwam daar niet zo veel van terecht bij mij, afgezien van een aantal neonkleurige sterretjes die voor mijn gesloten ogen heen en weer dansten. Toen het buiten licht begon te worden en schalen met voedsel voor het ontbijt de tent in werden gebracht, realiseerde ik me dat dat ‘enge moment waarin ik de controle zou moeten verliezen’ niet ging komen. Dus dat was het al…?!
En dan komt het moment dat je rond 7 uur ‘sochtends één voor één, als oertijd beesten op handen en knieën, modderig en bezweet de tent uit kruipt. Hoewel ik me op dat moment heel helder en krachtig voelde, zag de werkelijkheid in het licht van de ochtendzon er toch anders uit… Een groep verdwaasde mensen die er precies uitzagen zoals je zou verwachten van iemand die de hele nacht niet heeft geslapen… Buiten verzamelde iedereen zich rond het vuur om samen ervaringen en voedsel te delen. Voor iedereen was deze nacht een hele andere reis geweest. Voor mij vooral een bijzondere ervaring die mij veel vernieuwd respect voor de natuur en de medicinale planten die we tot ons hebben genomen heeft gebracht. En een bevestiging van wat ik eigenlijk als wist; ik hoef me geen zorgen te maken, ik mag er op vertrouwen dat wat er op mijn pad komt het juiste is voor mij op dat moment. Ik hoef niet bang te zijn voor enge hallucinerende planten. Welke ervaring ik ook op mijn weg tegenkom, het is een leerweg en het is goed zoals het is.

Behalve met de sjamanistische traditie heb ik me de afgelopen week ook weer wat meer bekend gemaakt met de studentencultuur van dit land. Vorige week heeft Mario zijn rechten studie afgerond, nadat hij ten aanzien van een vierkoppige jury, een aantal familieleden en mij zijn thesis moest verdedigen. Naar wat ik van zijn verhaal kon verstaan had het nog het meest weg van een werkstuk wat ik op de basisschool zou schrijven; deze wet zegt dit, deze wet zegt dat, de Geneva Convention zegt dat… Na 15 minuten en 5 van de 30 PPT slides, die per slide de halve thesis leken te bevatten (veel te veel tekst om mogelijkerwijs te kunnen lezen dus) werd hij onderbroken met de waarschuwing dat hij nog 5 minuten had en of hij wat zou willen vertellen over zijn onderzoek en bevindingen. Hoppa 20 slides overgeslagen en snel het verhaal afgemaakt…. Daarna werden we verzocht de kamer te verlaten, zodat de jury kon overleggen of ze hem wel of niet zouden laten slagen. Even was ik oprecht bezorgd of ze de presentatie wel voldoende zouden vinden. Na tien lange minuten werden we weer binnengeroepen en werd Mario gekroond met het welbekende vierkante petje. Gefeliciteerd meneer de advocaat… En het cijfer voor de presentatie? Een 10! Toch een beetje anders hier het onderwijssysteem… Het etentje met de familie wat volgde, in een luxe hotel aan het meer naast Ibarra had overigens verdacht veel weg van de manier waarop ik, nog geen jaar geleden, mijn eigen afstuderen had gevierd.

Enneh, de honden op Yachay?! Het lijkt er op dat mijn onderzoek en aanwezigheid in de universiteit inderdaad een positieve verandering in gang heeft gezet. Begin deze week is de eerste vrijwilligersbijeenkomst georganiseerd waar ruim 20 studenten zich kwamen aanbieden om de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor een groots opgezette donatie campagne die op dit moment in de Universiteit aan de gang is. Het geld wat wordt opgehaald zal worden besteed aan de sterilisatie van de volledige hondenpopulatie op campus. Hoewel ik uiteraard niet de enige ben die met deze ideeën is gekomen, denk ik wel dat ik schot in de zaak heb gebracht. En ondertussen hou ik me vooral bezig met het schrijven van mijn verslag; over de positieve impact die de omgang met honden heeft op het mentale welzijn van de studenten. Hoe een goed management van dit probleem de morele standaard van de studenten verhoogt, wat ook in hun verdere carrière van pas kan komen. En hoe het stimuleren van een actieve en betrokken houding ten aanzien van het oplossen van het hondenprobleem kan bijdragen aan de integratie van de studenten in de universiteit en van de universiteit in de omliggende regio.
En verder hou ik me bezig met pannenkoeken bakken voor de studenten van Yachay waar ik bevriend mee ben geraakt, onder het genoegen van een heleboel intelligente discussies. Met mijn wekelijkse yoga lesjes. Met salsa dansen. En met kennis opdoen van alle stappen in het productieproces en het verhandelen van koffie, want behalve advocaat is Mario ook koffie boer en zakenman. Binnenkort mag hij zijn geluk komen beproeven op de Europese markt voor kwaliteitskoffie!;)