Nieuws uit Ecuador

Oke, waar was ik gebleven…. Het is alweer een tijdje geleden dat ik achter het scherm ben gekropen om een verhaal naar huis te sturen en ondertussen is er veel gebeurd! Waarschijnlijk heeft iedereen wel het een en ander meegekregen over de aardbeving die de afgelopen week heeft plaatsgevonden in het kustgebied van Ecuador…. Ik zeg met nadruk kustgebied, want op de plek waar ik woon, in het hoogland, heeft er weinig gebeefd… Het is dus gelukkig niet zo dat het hele land in puin ligt. Dat neemt niet weg dat de schade immens is en de schrik groot. Ook op de plekken die minder zwaar zijn getroffen. Hoewel Ecuador een land vol vulkanen en bergen is, en je dus zou verwachten dat men wel gewend is aan een aardschok op zn tijd, was voor verreweg de meeste Ecuadorianen dit de heftigste beving die ze ooit hebben meegemaakt. Gelukkig heeft de schrik zich snel omgezet in een enorme solidariteit. Overal in het land wordt voedsel en water ingezameld en uit alle hoeken en gaten melden vrijwilligers zich aan om naar de kust te trekken. Tot op het punt dat het grote aantal ongecoördineerde vrijwilligers meer in de weg loopt dan echt een bijdrage levert…. Ook veel studenten van Yachay hebben zich aangemeld. Iedereen die ik hier heb gesproken is gelukkig in veiligheid, net als hun families en vrienden. Wat dat betreft blijft de aardbeving een beetje een ver van mijn bed show, terwijl het in hetzelfde land heeft plaatsgevonden…
En zo erg ver van mijn bed is het niet, als je bedenkt dat Nina en ik op een haar na vorig weekend naar het strand waren gegaan. Naar een stadje wat later ongeveer 10 km van het epicentrum van de aardbeving bleek te liggen… Wat heeft ons gered? Een onwaarschijnlijke loop van omstandigheden! Op de avond voordat we ‘snachts richting de kust zouden gaan rijden, met twee Ecuadoraanse mannen die we hier ergens in een Berlijns hipstercafe hebben ontmoet, kreeg ik opeens een slecht voorgevoel. Ik besprak het met Nina, in de bus van Yachay naar huis, en zij nam me meteen serieus. “Als het voor jou niet goed voelt om te gaan, gaan we gewoon ergens anders heen dit weekend!” En zo geschiedde het. Aanvankelijk had ik vooral geen zin in de nachtelijke autorit en het gezelschap van deze twee Ecua-boys, op een verlaten strand… Of ik ook wat anders heb aangevoeld onbewust, ik weet het niet… Maar ik kan je wel vertellen hoe Nina en ik schrokken toen we de volgende avond, in ons hostel op de grens tussen het hoogland en de jungle, honderden kilometers van de kust, toch een kleine beving voelden. De aardbeweging zelf was het probleem niet, want die was te verwaarlozen, zo ver als we waren van het epicentrum. De schok kwam door alle nieuwsberichten en beelden die langzaam binnendruppelden op de schermen van onze smartphones… Berichten van de rampspoed en heel veel bezorgde berichten van het thuisfront. Nieuws reist snel.
Ik kan je vertellen dat ik die nacht niet veel heb geslapen. Al heel vroeg stonden we op, met een heel vreemd gevoel. Op een haar na zijn we ontsnapt aan deze rampspoed… Een reden om eens te meer heel dankbaar te zijn voor de beschermengel die op onze schouders mee lijkt te reizen! Dankbaar dat ik leef!
Schrik of geen schrik, nu, bijna een week later, voelt alles alweer heel lang geleden en ver weg. De tijd schiet voorbij en er staat alweer een nieuw weekend voor de deur. Een weekend waarin ik ben uitgenodigd om met een van de studenten zijn familie te bezoeken, in Guayaquil, een stad aan de kust, ten zuiden van het rampgebied. Op bezoek bij een ecuadoriaanse familie. Nieuw avontuur! Ik ben benieuwd. Volgende keer zal ik jullie er meer over vertellen. En ik beloof ook een update over mijn onderzoek. Tipje van de sluier: ik ben ondertussen begonnen met lesgeven. Ik heb een enthousiaste groep van 22 studenten onder mijn hoede, die een groot deel van mijn veldwerk voor mij uit gaan voeren! Professora Lucille… Het bevalt me best!;) Volgende keer meer daarover!