Brazilian Hospitality

Als ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig, terug naar Sao Paulo - mijn favoriete vliegveld waar ik op de heenweg ook al ruim 15 uur heb doorgebracht – voor nog een nacht op zo’n comfortabel vliegveld bankje…. Terwijl ik luister naar het album Wednesday Morning, 3 A.M van Simon & Garfunkel denk ik terug aan al die onvergetelijke momenten van de afgelopen weken… Ik ben net in grote haast naar het vliegveld gebracht… Wanderley’s moeder had me er bijna van overtuigd dat ik me een uur in mijn vluchttijd had vergist, maar ze bedoelde alleen dat ik een uur van te voren op het vliegveld moest zijn, tsja, mn Portugees is nog niet zo goed dat ik alles precies begrijp… Stressmomentje… Ze was ongerust en misschien wel een beetje terecht ook. Ik was heerlijk naar het strand gegaan met Lucas, een vriend van Wanderley die ik de afgelopen dagen ‘veel beter heb leren kennen’. Mijn laatste uren in Aracaju bracht ik samen met hem door, spetterend in de golven van de warme zee en genietend van het koude sap uit een kokosnoot… Het sentiment van afscheid moeten nemen komt voor vriendschappen altijd bijzonder goed uit, want het lijkt alles extra kleur te geven…
In de twee weken die ik in Aracaju heb doorgebracht heb ik ontelbaar veel mensen ontmoet. Vrienden en kennissen van Wanderley, van Wanderleys broertje en heel veel familieleden. Ik geloof niet dat ik vrienden heb waarvan ik zo veel familie heb ontmoet als Wanderley. En iedereen die ik ontmoet is even enthousiast en vriendelijk. Als ze geen Engels spreken (wat meestal het geval is) gaat dat door warme omhelzingen, vriendelijk gelach en soms enthousiaste verhalen in het Portugees. En voor de mensen die wel Engels spreken was ik zo mogelijk nog meer een attractie, want wanneer krijg je nou de kans om met een echte buitenlander te praten… Goede gelegenheid om dat Engels eens te oefenen. Ik weet niet meer bij hoe veel mensen ik thuis ben uitgenodigd, hoe veel complimenten ik heb gekregen over mijn mooie lichte ogen (schoonheid is hier prioriteit nummer één en altijd een geschikt onderwerp om een compliment over te maken)… Ik heb een fietstocht gemaakt met een vriendin van Wanderley die me trots aan iedereen voorstelde als haar Nederlandse Vriendin… Ik heb heel wat kleine cadeautjes in ontvangst genomen van verschillende mensen, meestal in de vorm van eten wat ik echt moest proeven. Ik ben door Wanderley trots voorgesteld aan alle studenten waaraan hij engelse les geeft. Ik heb muziek gemaakt met verschillende mensen en ik heb van de Braziliaanse hoffelijkheid geproefd tijdens romantische momenten met Lucas, onder de sterrenhemel, op het dak van Wanderleys flat…
Het meest hartverwarmende moment was misschien nog wel toen, vlak voordat ik aan boord ging van het vliegtuig waar ik uiteindelijk ruim op tijd voor was, de vader van een vriend van Wanderley nog naar het vliegveld kwam gehaast om me een afscheidscadeautje te geven; een pet en T-shirt van de brandweer van Aracaju, waar hij zelf bij werkt. Deze beste man heb ik voor 5 minuten ontmoet toen we een lege doos kwamen terugbrengen en nu kwam hij speciaal naar het vliegveld om mij deze cadeautjes te brengen… Toen ik mijzelf later in de spiegel van het toilet bekeek moest ik lichtelijk om mezelf lachen… Daar stond ik dan, met het brandweer T-shirt aan, een zelfgemaakte schelpenketting om mijn nek, een gebruind gezicht en gebleekte haren van de zee waar ik krap een uur geleden nog in rond spetterde. Een echte toerist… Maar hey, wel een hele blije;)
Terwijl ik onder mij de lichtjes van Sao Paulo steeds dichterbij zie komen, is er nog één herinnering die ik graag wil delen. Een klein gebaar wat ik heb kunnen maken als dank voor al die hartelijkheid en vriendelijkheid, was het gouden moment gisteren waarin ik samen met Wanderleys moeder Grace in de keuken heb gestaan om poffertjes te bakken. Mijn moeder had een poffertjespan meegegeven als bedankje voor mijn verblijf bij de familie. En wat een leuk idee! Het mondde uit in een avond vol gelach en goedkeurend geknik over de smaak van deze Nederlandse specialiteit. En een beetje Nederlandse trots van mijn kant.