Kommen Sie Klar?

Oke, ik kan het toch niet laten om wat van mijn ervaringen op papier te zetten, voor mezelf, maar vooral ook voor alle lieve mensen thuis! Ik zit nu op een bankje in de stralende zon (het voelt zeker als 30 graden!). Links van mij ziek ik groene glooiende heuvels, met daarover uitgestrekt de stad Sao Paulo. Rechts, achter een hek, kan ik de vliegtuigen zien. Het ruikt naar een mengeling tussen de welbekende smog lucht, die me meteen terug brengt naar voorgaande reiservaringen, en kerosine. Ik zit met mijn laptop op schoot te schrijven, tijd te doden. Tussen mijn aankomst op Sao Paulo en mijn vertrek naar Aracaju vanavond, zit 15 uur…
Geen straf op zich om hier te zijn, heerlijk in de zon, met als enige beperking een giga berg bagage naast me (nouja twee zware tassen), die me er van weerhouden om echt ergens heen te gaan. Dan maar een verhaaltje schrijven;) Het eerste wat me hier opviel toen ik vanochtend vroeg half in slaap viel op een bankje in de aankomsthal, is dat de mensen hier op mij lijken, of ik op hen…. Dat is een nieuwe ervaring, het is tropisch warm, stinkt naar smog, maar de mensen lopen er bij in hun mooiste hippe zomerjurkjes, hotpants en lange hippiegewaden. Qua kledingstijl hoef ik me deze keer in ieder geval niet aan te passen. Wat wel weer jammer is, is dat tot nu toe eigenlijk niemand echt Engels spreekt. Gelukkeg kom ik met handgebaren en gezichtsuitdrukkingen een heel eind. Gisteren heb ik een hele dag doorgebracht in Frankfurt. Ook daar zaten er heel wat uren tussen mijn aankomst rond 10 uur en het vertrek om 8 uur savonds. Dus besloot ik de stad eens te gaan bekijken. Net aangekomen op het vliegveld liep ik blijkbaar een beetje verdwaasd om me heen te kijken, op zoek naar het station. Een in het rood gekleedde service medewerker komt naar me toe; ‘Kommen Sie Klaar? Huh? Ik heb even niet meteen door wat hij met zijn vraag bedoeld. ‘Eh, im looking for the station…’ ‘Ah I thought you were looking for me… Wait for me and ill show you around!’ Jaja, neenee… Ik bedank hem en vervolg mijn weg naar het station. Na ongeveer twee uur presies de verkeerde kant op te hebben rondgedwaald, tussen hogen toren flets en woonwijken, kom ik bij de rivier terecht die Frankfurt in tweeën deelt. Daar geniet ik van het uitzicht en een stukje verderop ontdek ik een heel prachtig oud stukje van de stad, vol met gekleurde en versierde vakwerkhuisjes. En een aantal winkels vol met teddyberen… Tijd voor wat foto’s! Kan iemand mij vertellen wat teddyberen met Frankfurt te maken hebben? De souvenirwinkels staan er vol mee.
Later strijk ik neer in een hip cafeetje. Ik nestel me in de vensterbank vol kussens en geniet van een chai latte. Een jongen die aan het tafeltje naast me zit spreekt me aan om te vragen of ik uit Spanje kom. We raken even aan de praat. Hij blijkt in maart ook een aantal weken naar Brazilië te gaan, of we elkaar daar kunnen ontmoeten? Tsjakka, de backpackersstemming zit er meteen in, alsof het op mijn voorhoofd te lezen staat;)